Karakter.
Tegenover me staat een gebouw met een rolstoelvriendelijke opgang, een lichte helling die naar de ingang van het gebouw loopt, alwaar ook de voordeurbellen van de bewoners zitten.
Wat blijkbaar voor iemand met een rolstoel een makkie moet zijn, is voor de jongen een reuzenberg.
Op zijn bijna te grote fietsje probeert hij omhoog te komen, 4 x valt hij op weg naar de top..
Het komt niet in hem op om te gaan lopen, hij is naar blijkt, een fietser!
Hoe eenvoudig zou het zijn om zijn fietsje te parkeren. 20 meter de helling op te lopen en te doen wat hij wil doen.... Net als een wielrenner die blokkeert op de de Alpe Huez, en toch op de fiets blijft zitten met een tempo vele malen langzamer dan als hij zou gaan lopen. Hij trotseert slingerend de helling.
Nog geen klimmersbenen, denk ik dan, maar respect voor het doorzettingsvermogen van de kleine wielrenner (Eigenlijk is het een crossfiets, maar voor mijn verhaal, noem ik hem de wielrenner..)
Ik zie hem op een afstand ergens aanbellen, hij krijgt een flesje water. Logisch denk ik, als hij nog geen dorst had, heeft hij dit nu wel.
I.p.v. het water op te drinken, stapt hij op zijn fiets, stuur in de ene hand, water in de andere.. De helling af.. En wat blijkt, net zo min als dat hij al klimmersbenen heeft, heeft hij het dalen ook nog niet onder de knie. Met 1 hand aan het stuur, in de andere een fles water, probeert hij de afdaling te trotseren. Klets, en daar ligt ie weer.
20 lange gevaarlijke meters afdaling, 3 x vallen, wederom niet lopen, maar weer opstaan, op de fiets en weer verder. Beneden valt hij weer, en dit gebeurt nog 3 x voordat hij met 1 hand aan het stuur, flesje water in de hand, uit mijn gezichtsbeeld verdwijnt.
Geen traan, geen auw, gewoon doorzetten, ik raak ontroerd en denk maar 1 ding:
Dit zijn de Johnny Hoogerlands van de toekomst...respect! En herzie op hetzelfde moment mijn generalistische beeld van de in mijn ogen verwende jeugd van deze tijd.
Ook met deze generatie kan het dus, net als met die van ons, toch nog goed komen.
Nu weer aan de koffie en verder met mijn zondag, ik wilde dit voor mij ontroerende moment even met jullie delen, zodat ook jullie weten, dat deze generatie nog niet verloren is ;-).
Groet van allesvoorbuiten en een prettige zondag toegewenst :-)
Parkbanken, voetbaldoelen, dug outs, slagbomen en meer..
Respect!
Zondag, 10 uur 's morgens, met een kop koffie op mijn balkon. Ik zie een jongetje, ik schat een jaar of 5.Tegenover me staat een gebouw met een rolstoelvriendelijke opgang, een lichte helling die naar de ingang van het gebouw loopt, alwaar ook de voordeurbellen van de bewoners zitten.
Wat blijkbaar voor iemand met een rolstoel een makkie moet zijn, is voor de jongen een reuzenberg.
Op zijn bijna te grote fietsje probeert hij omhoog te komen, 4 x valt hij op weg naar de top..
Het komt niet in hem op om te gaan lopen, hij is naar blijkt, een fietser!
Hoe eenvoudig zou het zijn om zijn fietsje te parkeren. 20 meter de helling op te lopen en te doen wat hij wil doen.... Net als een wielrenner die blokkeert op de de Alpe Huez, en toch op de fiets blijft zitten met een tempo vele malen langzamer dan als hij zou gaan lopen. Hij trotseert slingerend de helling.
Nog geen klimmersbenen, denk ik dan, maar respect voor het doorzettingsvermogen van de kleine wielrenner (Eigenlijk is het een crossfiets, maar voor mijn verhaal, noem ik hem de wielrenner..)
Ik zie hem op een afstand ergens aanbellen, hij krijgt een flesje water. Logisch denk ik, als hij nog geen dorst had, heeft hij dit nu wel.
I.p.v. het water op te drinken, stapt hij op zijn fiets, stuur in de ene hand, water in de andere.. De helling af.. En wat blijkt, net zo min als dat hij al klimmersbenen heeft, heeft hij het dalen ook nog niet onder de knie. Met 1 hand aan het stuur, in de andere een fles water, probeert hij de afdaling te trotseren. Klets, en daar ligt ie weer.
20 lange gevaarlijke meters afdaling, 3 x vallen, wederom niet lopen, maar weer opstaan, op de fiets en weer verder. Beneden valt hij weer, en dit gebeurt nog 3 x voordat hij met 1 hand aan het stuur, flesje water in de hand, uit mijn gezichtsbeeld verdwijnt.
Geen traan, geen auw, gewoon doorzetten, ik raak ontroerd en denk maar 1 ding:
Dit zijn de Johnny Hoogerlands van de toekomst...respect! En herzie op hetzelfde moment mijn generalistische beeld van de in mijn ogen verwende jeugd van deze tijd.
Ook met deze generatie kan het dus, net als met die van ons, toch nog goed komen.
Nu weer aan de koffie en verder met mijn zondag, ik wilde dit voor mij ontroerende moment even met jullie delen, zodat ook jullie weten, dat deze generatie nog niet verloren is ;-).
Groet van allesvoorbuiten en een prettige zondag toegewenst :-)
Parkbanken, voetbaldoelen, dug outs, slagbomen en meer..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten